Temat ten wywołał Pan Dude pisząc: „A czy nie istnieje przypadkiem zwyczaj nieodmawiania prośbie o zostanie rodzicem chrzestnym? Mnie w domu uczono, że na taką prośbę nie wolno odmówić”.
Jest taki obyczaj, powiedziałbym kołacze się, tak jak obyczaj, że każda panna młoda musi wystąpić w długiej białej sukni, która jest tak „weselna”, że np. do opery już w niej nie pójdzie.
Savoir vivre podpowiada takie suknie tylko wtedy, gdy wszyscy goście-panowie pojawią się we frakach.
W innych wypadkach suknia ślubna powinna być o wiele skromniejsza i „normalniejsza”.
Kandydat na rodzica chrzestnego powinien sam określić czy może i chce sprostać tym obowiązkom. Gdy jest przymuszony pojawia się tylko na chrzcie i potem już nic nie robi.
Poza tym nigdy nikogo do niczego nie powinniśmy przymuszać wykorzystując do tego np. obyczaj.
Pierwsze zatem i podstawowe pytanie powinno brzmieć: czy chcesz być ojcem chrzestnym?.
I powinien być czas do namysłu.
Wybór rodziców chrzestnych to tradycyjnie wybór drugich rodziców, opiekunów – osób, na których wsparcie można liczyć całe życie. Ta perspektywa wydaje się być mądra i warto ją, jak się wydaje, mądrze kontynuować.
savoir vivre i nowa klasa średnia 
Czy mógłby Pan wkazać np. linki do „normalniejszych” sukien slubnych? Bardzo mnie zainteresowała ta kwestia, nie widziałam jeszcze panny młodej, która nie ubrałaby się w długą suknię.
A długiej do ziemi, ale skromnej sukni też nie powinno się zakładać, gdy ślub nie jest bardzo uroczysty?